- Dopilnuj tylko spakowania moich rzeczy. Wyjeżdżamy w niedzielę rano. - Dobrze, proszę pana. - I na razie nie puszczaj pary z ust. Mark rzucił mu pół korony i udał się na poszukiwanie siostry. W środę po południu, gdy wróciła z przejażdżki z lady Heleną, była w paskudnym humorze i bardzo niechętna do podejmowania jakichkolwiek kroków. Mark miał nadzieję, że dzień odpoczynku nieco Orianę uspokoi. Gdy spotkał ją w salonie, przynajmniej z początku nie wydawała się bardziej uległa. Siedziała przy oknie i wyglądała posępnie na dwór. Z okna rozpościerał się uroczy widok na trawnik i bramę wjazdową, lecz Oriana tego nie widziała. Miała przed oczami jedynie swoje utracone nadzieje i otaczający ją ze wszystkich stron egoizm. Czuła, że stoi na przegranej pozycji, i nawet utarcie nosa pannie Stoneham przy śniadaniu nie poprawiło jej nastroju. Zwróciła głowę w stronę brata, ale zaraz wróciła do studiowania krajobrazu. - Co się stało, siostrzyczko? - Mark zbliżył się i usiadł obok. - Nie cieszysz się, że śliczna panna Stoneham zniknie stąd wkrótce? Oriana wzruszyła ramionami. - Obiecałaś mi pomóc - przypomniał. - Dla ciebie wszystko układa się pomyślnie - odcięła się ostro. - Zamierzasz wyjechać ze swoją bogdanką. A co ze mną? Myślisz, że chcę pozostać w tym okropnym miejscu, gdzie wszystko popada w ruinę? - Sądziłem, że masz chrapkę na Lysandra. - To się pomyliłeś. On nie ma złamanego grosza. Dowie¬działam się o tym z najpewniejszego źródła: od lady Heleny. Posiadłość ma być sprzedana, nie pozostanie nic. - Aż tak źle? - zagwizdał Mark. - Biedaczek. Pamiętaj, że od początku coś podejrzewałem. Wiedziałem, że po śmierci Alexandra sprawy nie wyglądają wesoło, ale przy¬puszczałem, że uda mu się zgarnąć coś dla siebie. Zatem nie możesz wyjść za niego, siostrzyczko? - To chyba oczywiste. Dlatego wyjadę razem z tobą. Kiedy zaczyna się i kończy okres wypowiedzenia umowy o pracę - Kochanie, nie możesz, przynajmniej do czasu, aż panna Stoneham znajdzie się w bezpiecznym miejscu. - A czemu nie teraz? Chyba jestem ważniejsza od tego czupiradła? Marka ogarnął niepokój. To takie typowo kobiece, ryzy¬kować wszystko z powodu kaprysu. - Posłuchaj, Oriano, zostaniesz tu co najwyżej kilka dni - zaczął łagodnie. - Jeśli mi teraz pomożesz, dopilnuję, abyś dostała nowego wierzchowca, zgoda? Oriana zastanowiła się. Całą zimę namawiała ojca na kupno konia. Miała już na oku jednego za sto gwinei i nawet tak pobłażliwy ojciec jak sir Richard unikał tego tematu. Ale jeśli w sprawę wtrąci się Mark, wtedy dopnie swego. Mark zwykle osiąga to, co zamierza. - Obiecujesz? - Słowo honoru. Najlepsza siłownia bemowo polecana przez klientów. - W porządku. Co mam zrobić? - zapytała na koniec. Tego wieczora podczas kolacji markiz bacznie obser¬wował towarzystwo. Czy Mark, jego najlepszy przyjaciel - a przynajmniej za takiego go uważał - tak bardzo utracił poczucie honoru, że nie zawaha się uwieść jego pracownicy i okryć hańbą niewinnej dziewczyny? Lysander powrócił myślami do lat znajomości z Markiem. Wybrankami przyjaciela były zwykle doświadczone kobiety, ale zdarzyło się kilka epizodów, które wprawiły Lysandra w prawdziwe zakłopotanie. Pamięta jeden Z jego podbojów, pewną uczennicę modystki, pannę skromną i niewinną, jeśli takie w ogóle istnieją. Mark, rzecz jasna, nie pozostawił jej bez grosza - był przecież dżentelmenem - lecz dziewczyna była zdruzgotana i gorzko płakała. Nie, Mark nie zachował się wtedy elegancko. Markiz spojrzał znowu na Clemency. Słuchała Gilesa z wyrazem uprzejmego zainteresowania. Młodzieniec opo-wiadał o tym, jak pewnego razu złowił pstrąga i zaplątał sznurek w pobliskich zaroślach. Lord Fabian również przy¬słuchiwał się opowieści. Z rozbawieniem na twarzy obser¬wował nieporadne wysiłki syna, który usiłował pokazać pannie Stoneham, że jest światowcem. Ale Lysandra nie obchodziły ryby Gilesa. Jego myśli krążyły wokół panny Stoneham. Czy odgrywa w Candover Court jakąś rolę? Przecież nie może być córką jakiegoś odpychającego parweniusza! Prawda, że podobnie jak pani Hastings-Whinborough ma jasne włosy, lecz loki tamtej matrony zawdzięczają swoją barwę kosmetykom, panny Stoneham zaś, czego był pewien, mają kolor naturalny. Pozostaje jeszcze owo uporczywe, niepokojące wrażenie, że już ją gdzieś spotkał. Ale Lysander wyczuwał, że nie ma to nic wspólnego z domem na Russell Square. Pamięć potrafi być bardzo zwodnicza, jednak bez wątpienia zetknęli się gdzieś pod gołym niebem. Podczas wspólnego spaceru nad strumykiem upewnił się, że i panna Stoneham zapamię¬tała ich spotkanie. Czy chciała powiedzieć mu o tym, zanim Arabella tak niefortunnie im przerwała? Nie, zdecydował, panna Stoneham nie może być panną Hastings-Whinborough. Jeśliby tak było, to Jameson nie¬chybnie by to odkrył. Ale czy to nie dziwne, że spadkobier¬czyni Hastingsów okazuje się krewną pani Stoneham? Może ona i panna Stoneham są kuzynkami, co tłumaczyłoby podobny kolor włosów. W każdym razie panna Stoneham ma wygląd i maniery damy. Lysander, jak określała to ciotka, był przewrażliwiony na punkcie tak zwanych „pącz¬kujących klas”, czyli wszelkiej maści nuworyszy. Z pewnoś¬cią na milę rozpoznałby taką osobę. Jednego był pewien - jakiekolwiek jest pochodzenie panny Stoneham, z pewnością nie wywodzi się z plebsu. Jego wzrok spoczął w końcu na Orianie. Od czasu wyprawy z ciotką zachowywała się inaczej. Nawet spytał lady Helenę, co między nimi zaszło, że panna aż tak się zmieniła, ale ciotka tylko roześmiała mu się w nos i rzekła: - Odbyłyśmy przyjemną przejażdżkę, Lysandrze. - Zaraz też zmieniła temat: - Nie siadaj tam, bo przygnieciesz mojego szczeniaka. Oriana była zdecydowanie nie w humorze. Zazwyczaj wieczór mijał im na przyjemnych rozmowach, ale nie tym razem. Albo wyglądała znudzona przez okno, albo rzucała zgryźliwe uwagi pod adresem panny Stoneham. Parę dni temu markizowi wydało się, że zaprzyjaźniły się z Adelą, ale to już chyba minęło. Lysander pomyślał, że zachowanie Oriany jest co najmniej nie na miejscu. Rzadko zwracała uwagę na Dianę i Gilesa, była nadmiernie opiekuńcza w stosunku do Arabelli, gdy sobie o niej przypomniała, a niegrzeczna w stosunku do panny Stoneham. Jedynymi, wobec których zachowywała się bez zarzutu, pozostali państwo Fabianowie oraz lady Helena. Oto prawdziwa dama, pomyślał Lysander, obserwując Clemency, jak z taktem włącza Dianę do rozmowy, uśmiecha się uprzejmie do wszystkich i każdemu poświęca uwagę. Zastanawiał się, dlaczego nie uderzyło go to przedtem. Od czasu ostatniej rozmowy z kuzynką Anne Clemency spędzała kolejne wieczory, zastanawiając się usilnie, co zrobić w związku z ogłoszeniem pana Jamesona. Naturalnie, kuzynka Anne zachęcała ją, by jak najszybciej dała mu odpowiedź. Niestety, dziewczyna nie miała pewności, jak dalece kuzynka okaże się wobec niej lojalna. Czy nie będzie uważała za stosowne sarna zareagować, jeśli Clemency tego nie zrobi? Od ucieczki z domu sprawy tak bardzo się skomplikowa¬ły, że sama już nie wiedziała, czego właściwie chce. Po pierwsze, martwił ją markiz. W istocie, początkowo uciekła od niego. Teraz oddałaby wszystko, żeby to cofnąć. Kochała go, poza tym lubiła i szanowała lady Helenę i bardzo spodobała się jej Arabella. Była pewna, że czułaby się dobrze w Candover Court. Mogła tu zrobić mnóstwo rzeczy. Wiedziała, że poradziłaby sobie i że ta praca sprawiłaby jej wiele radości. Ale jeśli ma zostać panią Candover Court, markiz musi dowiedzieć się prawdy. Czy będzie w stanie powiedzieć mu o tym? Nie można tego odwlekać. Posiadłość zostanie sprzedana najdalej za kilka miesięcy. Nie ma sensu liczyć na to, że czas złagodzi gniew markiza, bo wtedy może już być za późno. Nie bez racji poczuje się oszukany. Clemency wzdrygnęła się. Nie chciała nikogo zwodzić, lecz dziwnym trafem jedno prowadziło do drugiego. Jeśli nawet ją poślubi, będzie musiała uznać, że dla niego to małżeństwo z rozsądku. Brunetki o obfitych kształtach - oto co go naprawdę interesuje. Czy zdoła żyć z mężczyzną, który jej nie kocha, nawet jeśli stanie się bardziej uprzejmy niż na początku? Clemency podejrzewała, że byłby to szczególny rodzaj tortur. A może, pomyślała z nadzieją, w końcu ją pokocha albo przynajmniej polubi, jeśli puści w niepamięć okoliczności zawarcia ich małżeństwa? Usiadła na brzegu łóżka i ostrożnie wyrwała kartkę z jednego z zeszytów Arabelli. Znalazła ołówek i po kilku próbach udało się jej skreślić kilka zdań. Jameson. Skrytka 240. jpk_vat Panna C. H.-W. przebywa w rodzinie bardzo szanowanej. napisała. Oczywiście, to nieprawda. Lady Helena jest ekscentryczką, poszanowanie zaś markiza było mocno wątpliwe. Zamierza tam pozostać, chyba ze będzie magla sama decy¬dować o swojej przyszłości. Czy to aby nie za mocne słowa? Jest w końcu niepełnoletnia. Może powinna to nieco złago¬dzić, szczególnie jeśli chce, żeby Jameson renegocjował jej związek? A jakby tak napisać: Pragnie, by jej przyszłość stała się sprawą obopólnego porozumienia. Tak, to brzmi lepiej. Jak tu zakończyć? Może: Pełne szacunku pozdrowienia dla wszystkich. Jameson zrozumie, że ma na myśli matkę. Na koniec numer skrytki. Z drobnymi poprawkami przepisała na czysto notatkę i zadowolona, przyjrzała się swemu dziełu. Jameson. Skrytka 240. Panna C. H.-W. przebywa bezpiecznie w szanowanej rodzinie. Pragnie, by jej przyszłość stalą się sprawą obopólnego porozumienia. Pełne szacunku pozdrowienia dla wszystkich. Skrytka numer... Tak będzie dobrze. Nieświadoma, że jeden z gości markiza wiąże z jej osobą zupełnie inne plany, zdecydowała, że po niedzielnej mszy zaniesie tę wiadomość kuzynce Anne i poczeka na odpowiedź. 8